İştahsız Çocuk

Doğru Beslenme Alışkanlığı Geliştirmek ve İştahsız Çocuğa Yaklaşım

Bir çocuk hekimine gelen yakınmalar arasında herhalde birinci .sırayı bebeğin veya çocuğun iştahsızlığı ile ilgili yakınmalar alır.

Anneler çocuklarına çok zor yemek yedirdiklerinden,çocuğu aç bıraksalar da sonuç alamadıklarından yakınırlar.

Çocuktaki iştahsızlığın nedenleri çoğu zaman gerçek bir rahatsızlığa bağlı değildir.Benim gözlemlerime göre inatla ve gereksiniminden fazlası ile beslenmeye çalışılan çocuklar genellikle ileri zamanlarda iştahsız,yemeyi sorun haline getiren,hatta yemekten kaçan çocuklar olmaktadırlar.Buna karşılık anne de çocuk yemiyor diye iyice strese girip ısrarlarını arttırmakta,hatta zamanla günlük rutin tamamen yemek yedirme üzerine kurulmaktadır.Bu kısır döngü bir süre sonra içinden çıkılmaz hale gelmekte ve bazen anne psikolojik destek almadan çözülememektedir.

Çocuğun beslenme yönünden sağlıklı bir birey olmasının tohumları bebeklikten atılmaktadırBeslenme açısından önemli unsurlar bebeğin ve çocuğun yediklerinin içeriği ve niteliğidir..Bunlar kadar önemli olan ancak aileler tarafından sık sık göz ardı edilen bir başka unsur ise bebek ve çocuğun nasıl ve ne şekilde yediğidir..

Beslenme düzeni adını verdiğimiz bu belirleyici unsur bebeğin emzirilmesiyle başlayan, belli aralıklarla ve belli miktarlarda gıda alarak beslenme alışkanlığının kazanılmasıdır.

Beslenme düzeninin oluşturulmasında iyi bir anne -çocuk ilişkisinin çok payı vardır.Anne-bebek ilişkisinin iyi olması içinse anne ve bebeğin birlikte çok zaman geçirmesi ve birbirini tanıması gerekir.Bu tanışıklığın beslenme ile ilgili bölümünde anne bebeğin acıkma sıklığını bilmeli,bebeği ona göre beslemeye çalışmalıdır.

Bebek besledikten 3 saat sonra acıkıyor ama biz onu 7 saat sonra besliyorsak zaman içinde beslenme öncesi salgılanan hormonların düzeni şaşar.Bir iki saat,bir beş saat,bir yedi saat sonra beslenen çocukta zaman içinde tüm ayarlar bozulur.5-6 yaşta her gün yemeklerini belli saatlerde yiyen bir çocuk değil de ne zaman yiyeceği belli olmayan bir çocuk haline gelir.

Dokuz aylık bir bebek mutlaka aile sofrasına oturtulmalıdır.Bir yaşından sonra yemek yeme çocuğa yedirme değil mutlaka birlikte yemek eylemine dönüştürülmelidir. Sık sık elinde tabak ve kaşıkla bir aile bireyini karşısında gören çocuk bir süre sonra yemek yemeyi reddedebilmekte Ayrıca gereksiz yere çok sık beslenen çocuklarda nasıl olsa yakında bir yenisi gelir düşüncesiyle de yemek reddi gelişebilir.

Annenin özene bezene yaptığı yemekleri ısrarla reddeden bir çocuk annede gayretlerinin umursanmadığı hissini doğurabilir.Ancak beş yaşın altındaki çocuklarda böyle bir takdir beklemek de mümkün değildir doğal olarak.

Çocuğun nefret ettiğini bildiğimiz bir yemeyi ısrarla ona sunmaya devam ederseniz bu onun tercihlerini hiçe saymak anlamına gelir.Nasıl ki insanların damak tadlarına göre tercihleri söz konusu ise bebek ve çocukların da böyle bazı tercihleri olabileceğini kabul etmek gerekir.

Biraz ileri yaşlarda yemek zıtlaşması yaratmamak için menü çocukla beraber yapılabilir ve oldukça faydalı olur.Belli bir yemek konusunda anlaşıldığında ve çocuk o yemeyi reddedip pizza istediğinde artık anne bu isteği yerine getirmeme hakkına sahip olabilir.

Özellikle bebeğe ve çocuğa yemek yedirme konusunu takıntı haline getirmiş annelerin bebeklerinde yemek reddi daha fazla görülür.Böyle annelerin annelik tanımlarını gözden geçirmelerinde fayda var.Anne sadece pişiren ve yediren bir varlık değil,gülen,güldüren,oynayan,oynatan,öğreten bir varlık olarak var olmalıdır.

Beslenme Konusunda Annelerin En sık Yaptığı Hatalar

Bir yere misafirliğe gittiğinizde size bir kase çorba ikram edildi,yediniz,doydunuz.İkinci bir tabak istemiyorsunuz,ancak ev sahibi çok ısrarcı Bu durumda ya zorla ikinci kaseyi içer ama bir daha oraya gitmezsiniz veya o anda ev sahibine isyan edersiniz.Karşınızda ki bebek yada çocuk için de aynı şeyler geçerlidir.Tabi bu durumda çocuğu aç bırakmak da kabul edilemez,ancak yanlış beslenme konusunda yapılacak en önemli hata inatlaşmaktır.

Bir anne anne olmak konusundaki yetkinliğini devamlı sınıyorsa ve anne olma kavramı konusunda yemek yedirme en önemli sırayı alıyorsa,bu annelerin yedirmek konusunda çok zorlandıklarını gözlemleriz.Aynı şekilde bebeğini emzirmek doğadaki tüm dişi canlıların kolayca ve doğal olarak yapabildiği bir eylemken,bazı anneler bu konuda çok zorlanırlar.Bu durum anneye,annenin üzerindeki psikolojik baskıya,çevrenin ondan beklentilerine,içinde bulunduğu ortama bağlıdır.

Kısaca toparlamak gerekirse çocuk bebekliğinden itibaren en önemli görevinin bebek beslemek olduğunu düşünen değil,bebeği hem besleyen hem onunla oynayan,hem de gülen bir anneye sahip olmalıdır. Aile ortamı huzurlu,birlikte yemek yenilen bir ortam olmalı ve bebek 9 aylıktan itibaren sofraya oturtulmalıdır.